Top 10: Pisula i 2016 rok na wielkim ekranie
1. BONE TOMAHAWK (reż. S. Craig Zahler)
Błyskotliwy pisarz S. Craig Zahler przekonał do swojego reżyserskiego debiutu grupę konkretnych aktorów, wziął ich na niecały miesiąc na tereny filmowego rancza Paramountu i na minimalnie minimalnym budżecie (niecałe dwa miliony dolarów) nakręcił gatunkową petardę, która świeżością zawstydza przeżarte kalkomanią Hollywood. Widz dostaje twardy jak końskie kopyto western, pożyczający trochę z Poszukiwaczy, trochę z Rio Bravo, ale uderzający w pewnym momencie cudowną woltą fabularną, która popycha seans (nieśpiesznie, ale trzymając za gardło coraz mocniej z minuty na minutę) w stronę… horroru kanibalistycznego. Wzbierająca dziwność, nawiedzająca świat męskich bohaterów, miesza się z efektownym gore i konkretnymi dialogami. Świetnie zagrane, przemyślane w każdej sekundzie kino, które udowadnia, że pomysł i konsekwencja nadal mogą walczyć z wielkimi pieniędzmi.
2. ŁOTR 1. GWIEZDNE WOJNY – HISTORIE (reż. Gareth Edwards)
Lubię klasyczną trylogię, chociaż nie jestem jakimś szczególnym fanem Gwiezdnych wojen, ale odgrzewane Przebudzenie mocy zapomniałem kilka tygodni po premierze. Po Łotrze 1 też nie spodziewałem się wiele, bo Godzilla Edwardsa zdewastowała moje oczekiwania związane z jego kolejnymi filmami. Ruszyłem jednak do kina i bach! Widowisko wzięło mnie z zaskoczenia i z miejsca się zakochałem. To kapitalne kino akcji, technicznie prawie nieskazitelne (oprócz kulejącego jeszcze aktorskiego CGI), w którym na każdym kroku czuć ogrom gwiezdnowojennej mitologii. Edwards dodaje do kultowego świata sporo nowych rzeczy, stara się przeszczepić w konwencjonalne ramy świeże rozwiązania formalne, takie jak np. przemyślane starcia militarne, gra na emocjach, wyraziście zarysowując blaski oraz cienie działań Rebelii i – co najważniejsze – razem z grupą straceńców serwuje widzowi świetną zabawę. Łotr 1 nie jest filmem idealnym, ale to Gwiezdne wojny przystosowane dla mnie – już na stałe zostanie niezbywalną częścią moich maratonów z Epizodami IV-VI.
3. AŻ DO PIEKŁA (reż. David Mackenzie)
Kolejny kapitalny western i najprawdopodobniej zaginiony scenariusz Waltera Hilla, który Taylor Sheridan znalazł pod jakimś kaktusem. Zapyziałe amerykańskie mieściny wyglądają przepięknie w palącym słońcu, zdjęcia robią wrażenie, ale szkieletem filmu jest starcie świetnych aktorów w różnych kombinacjach. To surowa wariacja na temat kumpelskich filmów akcji i jednocześnie historia współczesnych kowbojów opowiedziana w starym stylu, za którą pół wieku temu z chęcią wziąłby się John Ford – doprawiona celnym komentarzem społecznym. Fantastyczni Foster i Bridges.
4. LAMENT (reż. Hong-jin Na)
Niby przemocny gatunkowy tygiel (horror satanistyczny, dramat, kryminał, film o zombie, a nawet slapstickowa komedia), ale wyważony idealnie, trzymany przez reżysera w ryzach w każdej sekundzie – chociaż może ciut za długi. Rzadko kiedy tajemnica aż tak intryguje, a tropy są tak przemyślanie mylone – chociaż już od początku są podane jak na tacy, jeśli znamy stojące za fabułą koreańskie wierzenia. Oscar dla zagarniętego przez naturę miejsca akcji.
5. SŁUŻĄCA (reż. Park Chan-wook)
Zawsze uważałem, że ktoś powinien połączyć Emmanuelle z Ocean's Eleven. Dzięki, Park. Widowisko błyskotliwe, zaskakujące, śliczne wizualnie, zmysłowe – Korea czasów japońskiej okupacji została stworzona do sensualnych wygibasów w stylu Waleriana Borowczyka, gdzie erotyki jest sporo, ale podana została w baśniowej konwencji, delikatnie. Mimo tego, że w fabule mamy maksymalnie sprośne opowiastki oraz śliniących się starych facetów. Prawdopodobnie najlepiej wyglądający film z zeszłego roku, gdzie każda scena to materiał na pocztówkę.
6. NICE GUYS. RÓWNI GOŚCIE (reż. Shane Black)
Wiem, że to nie jest film pod żadnym pozorem idealny, ale z każdym seansem bawię się coraz lepiej, gdy już ta zagmatwana fabuła schodzi na dalszy plan (chociaż i ona nie jest wadą, bo to przecież jawne odniesienie Blacka do niepotrzebnego czasami zamotania w klasycznym noir, czemu dał już upust w Kiss Kiss Bang Bang). Scenografia, kostiumy oraz muzyka są tutaj absolutnie kapitalne, klimat przesyconego słońcem, wódą i neonami Los Angeles świdruje mi głowę, a to tylko dodatek do fantastycznych dialogów – 90% dzisiejszych scenarzystów w Hollywood prędzej ma szansę napisać dobrą adaptację gry wideo, niż doskoczyć do Blacka pod względem maestrii w akcyjniakowym słowie pisanym. A gdy dodamy do tego bebech Russela Crowa i piękną buźkę Ryana Goslinga, który może i zbytnio szarżuje, ale uzupełnia się z Gladiatorem zjawiskowo, to wychodzi ostatecznie film skrojony pode mnie. Tak, wiem, że Black robi cały czas jeden i ten sam film od zarania swojej kariery, ale ta formuła ma już własny apartament królewski w moim umyśle. Bawiłem się jak prosiak – to mój Kryptonim U.N.C.L.E. tego roku.
7. KAPITAN AMERYKA: WOJNA BOHATERÓW (reż. Joe Russo, Anthony Russo)
Braci Russo ktoś tam w Marvel Studios powinien oblać złotem i postawić w holu obok pomnika Jamesa Gunna, bo gdy ta ich trykociarska formuła o potencjalnie stalowych płucach zaczęła dostawać zadyszki, to rezolutne rodzeństwo popchnęło ją w całkiem nowe rejony narracyjno-wizualne. Niby elementy konstytuujące MCU pozostały, ale sceny akcji wyglądają tutaj kapitalnie – szerokie plany, walki wielu postaci naraz (nie jakieś postbourne’owskie trzęsawki z kamerą, gdzie na raz widać góra półtorej bohaterów), każdy cios mający swoje znaczenie i siłę. A dodatkowo scenariusz ładnie łączy do kupy zgraję dziwaków, stanowi sensowne podsumowanie pewnego etapu w uniwersum i – przy wszystkich tych twardych komiksowych korzeniach – jest potężnie emocjonujący, skupiając akcję przede wszystkim na postaciach. Zgrabne, śliczne wizualnie, niegłupie.
8. LOBSTER (reż. Yorgos Lanthimos)
Zaskakująca antykomedia romantyczna a jednocześnie potwornie szczera wiwisekcja związków partnerskich – od ich funkcjonowania w ramach społeczeństwa, z wszelkimi umownymi nakazami i zakazami (tutaj przefiltrowanymi przez skrajnie groteskowy czarny humor), do obostrzeń nakładanych już przez samych partnerów. Celne i momentami aż nazbyt prawdziwe, podane w narkotycznym sosie, a w połączeniu z ascetyczną formą – gdzie każdy absurd prezentowany jest przez bohaterów bez cienia emocji na twarzy (ze świetnie wykalkulowanymi wyjątkami), daje prawdziwą petardę prosto z gonad kina najdziwniejszego. Zabawna a jednocześnie niezwykle gorzka produkcja, której ukoronowaniem jest wybitnie niefarrelowa rola Colina Farrella – Irlandczyk, tutaj z wujowym wąsem zakrywającym twarz, udowadnia po raz kolejny, że zakres aktorskich umiejętności ma naprawdę szeroki. Yorgos Lanthimos znowu intryguje na potęgę – dziwny typ.
9. OSTATNIA RODZINA (reż. Jan P. Matuszyński)
Niemożliwe – współczesny polski film zakleszczony w sporej części w PRL-u bez prania politycznych brudów i ideologicznych przepychanek? O ludziach i życiu? Niespotykane. Matuszyński rozbił emocjonalny bank swoim debiutem oraz udowodnił, że schorowane ciało polskiej kinematografii może nadal wydawać na świat zdrowe dzieci. Klimat, scenografia, sposób prowadzenia narracji – wszystko jest tutaj dopieszczone w najmniejszych szczegółach, a przy ty reżyser ani na moment nie spuszcza z oka trójki głównych bohaterów. Ekran jest areną starcia poczciwych rodziców (Seweryn i Konieczna zaklinają ekran) z piekielnie inteligentnym, ale psychicznie zdewastowanym synem (a Ogrodnik jednak kilka razy zbytnio przeszarżował): on podminowuje relacje, walczy ze sobą i całym światem, a oni na swój sposób próbują jakoś łatać rodzinną łódź, chociaż są świadomi czyhającej na horyzoncie tragedii. Wielkie kino wielkich emocji zamkniętych w małych klitkach. I film o artyście, który jest przede wszystkim człowiekiem i nie musi prowadzić serc ludzkich na barykady – wystarczy mu łyk Pepsi.
10. CREED: NARODZINY LEGENDY (reż. Ryan Coogler)
Staroszkolny film bokserski, który trafia mocno w moje czułe punkty – wrzące problemy ojcowskie, których rozwiązanie jest o tyle problematyczne, że ojciec nie żyje; zastępcza figura rodziciela, zbliżającego się też niestety do końca swojego życia (świetny Stallone, jak zawsze) i w końcu największa wolta fabularna tej odsłony – nie ma tu starań o wyrobienie sobie nazwiska, ale ucieczka od ciężaru tego już rozsławionego; walka o własną tożsamość (nie tylko sportową). Kapitalnie zagrany, świetnie nakręcony, otoczony zatrzymanymi w czasie filadelfijskimi ulicami. Były w tym roku lepsze filmy, ale to właśnie do Creeda chcę wracać i trzymać kciuki za każdą bombę wymierzoną w balast niechcianej sławy.
Nie załapały się z powodu daty oficjalnej premiery/braku premiery w kinie (a trafiłby do topu/trafią za rok): Toni Erdmann, Elle, Wiedźma, Midnight Special
Posty
0 komentarze: